Το Είναι και το Μηδέν
Διαφορετικοί κόσμοι, διαφορετικές αντιλήψεις, ένα άθλημα
Το μπάσκετ δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι. Είναι μια πρόταση και το ίχνος μιας αντίληψης. Και κάθε πρόταση φέρει μέσα της έναν κόσμο που την γέννησε. Όταν ένας παίκτης σηκώνεται για σουτ, δεν επιχειρεί μόνο να σκοράρει αλλά επιβεβαιώνει μια κοσμοθεωρία, μια κοσμοαντίληψη για το πως πρέπει να παίζεται το άθλημα με την πορτοκαλί θεά.
Υπάρχουν οργανισμοί που παίζουν με τις λέξεις πριν πατήσουν το παρκέ. Και άλλοι που πατούν το παρκέ χωρίς να έχουν πει ποτέ τίποτα αληθινό. Κι όμως, όλοι αυτοί συναντιούνται στον ίδιο χώρο. Εκεί που το μπάσκετ δεν είναι χορογραφία, είναι αναρχία. Εκεί που οι προπονητές δεν είναι απλά οι τύποι στην άκρη του πάγκου με το κουστούμι, το σακάκι και το λουστρίνι ή την αθλητική φόρμα αλλά εισηγητές μιας νέας φιλοσοφίας, μιας νέας θρησκείας μπροστά σε ένα εκστασιασμένο ακροατήριο.
Σε αυτό το άρθρο μην περιμένετε να διαβάσετε περίληψη αγώνων. Θα συναντήσετε θραύσματα. Ιδέες που συγκρούονται, έννοιες που δεν συμφιλιώνονται. Γιατί στο τέλος, ο πίνακας του σκορ σβήνει, οι οπαδοί πάνε σπίτια τους, τα φώτα κλείνουν. Αλλά η σύγκρουση των νοημάτων συνεχίζει να παίζεται στο σκοτάδι. Εκεί που ο πραγματικός προπονητής είναι η αμφιβολία — κι ο πραγματικός MVP, όποιος άντεξε να ακούσει τη σιωπή του παιχνιδιού.
Μάχη ενάντια στην μνήμη
Αν και επειδή είναι η Ρεαλ Μαδρίτης, περίμενα την σειρά να πάει στα 5 παιχνίδια αλλά η απόδοση του Ολυμπιακού στα 2 παιχνίδια του Φαλήρου, εξάλειψε όποια πιθανότητα να γυρίσει η σειρά στο Φάληρο. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν η ίδια ομάδα με την κανονική περίοδο, μιας και η Βασίλισσα κατάφερε να ρίξει τα ποσοστά του στο τρίποντο (οι Ερυθρόλευκοι σούταραν μόλις με 55.4% TS 1στα 4 αυτά παιχνίδια, -5.8% σε σχέση με την RS) λόγω της πιεστικής άμυνας στην πρώτη γραμμή που δυσκόλευε τα σουτ με καλές προϋποθέσεις. Όμως το σύνολο του κόουτς Μπαρτζώκα κράτησε πολύ χαμηλά τους αντιπάλους του (μόλις 108.1 πόντοι παθητικό ανά 100 κατοχές).
Κάτι που δεν έχω τονίσει αρκετά φέτος είναι το πόσο ο Evan Fournier έχει αλλάξει τον Ολυμπιακό. Αν και για τον παίκτη είχαμε πει αναλυτικά το καλοκαίρι, αξίζει να δούμε κάποια πράγματα υπό το πρίσμα της σειράς με τους Μαδριλένους. Ο Γάλλος είχε μεν 36.2 πόντους ανά 100 κατοχές αλλά με -4.3 rTS%2 . Όμως, είναι τέτοιο το gravity του, η βαρύτητα του ως σκόρερ, που δημιουργεί καλάθια, δίχως απαραίτητα ο ίδιος να δημιουργεί. Με τον Γάλλο περιφερειακό μέσα στην σειρά με την Ρεαλ Μαδρίτης, ο Ολυμπιακός είχε 121.8 πόντους ανά 100 κατοχές, με βάση το 3stepsbasket, σχεδόν 9 πόντους παραπάνω από όσους πέτυχε στην σειρά.
Είναι φανερό πως με εκείνον και τον Σάσα Βεζένκοφ, ο Ολυμπιακός είναι ένα δικέφαλο τέρας. Μάλιστα, αν και το είχαμε πει με αφορμή το game winner στην Βαρκελώνη, ο Σάσα είναι ο παρτενέρ του Γάλλου στο PnR σε σχεδόν το 1/3 των περιπτώσεων (69 από τις 204 ευρωλιγκάτες PnR δράσεις), δημιουργώντας 0.95 πόντους ανά κατοχή. Για την σύγκριση, με τον Nikola Milutinov έχουν συνεργαστεί 44 φορές (0.81 πόντους ανά κατοχή) ενώ με τον συμπατριώτη του, Moustapha Fall έχει μεν παρόμοια νούμερα (0.97 πόντους ανά κατοχή) αλλά έχουν συνεργαστεί 48 φορές.
Οι Παλιές Αγάπες Πάνε στον παράδεισο
Ό,τι αξίζει, πονάει, κι είναι δύσκολο…
Νομίζω αν έπρεπε να ντυθεί μουσικά κάπως η σειρά του Παναθηναϊκού με την Έφες, το μυθικό αυτό τραγούδι θα ταίριαζε γάντι. Η τουρκική ομάδα είπαμε και στην ροή της σελίδας πως δυσκόλεψε αφάνταστα τον Παναθηναϊκό. Μια ομάδα που με τον κόουτς Can πέρσι και φέτος με τον κόουτς Mijatovic προσπάθησε να αλλάξει την υφή της και να γίνει από την high PnR ομάδα επί ημερών του κόουτς Ataman σε μία πιο ταχυδυναμική, πραγματιστική ομάδα που θα είναι πιο αθλητική, πιο “σκληρή”. Ο πρώτος ίσως έπεσε θύμα των υψηλών απαιτήσεων που η ομάδα είχε μετά το τέλος της θητείας με τον Ataman. Περίμεναν πολλά και δεν είχαν διάθεση να τον αφήσουν να ξεδιπλώσει την φιλοσοφία του στο παρκέ. Γιατί η Ευρωλίγκα δεν είναι μαραθώνιος αλλά ένας δρόμος με εμπόδια που πολλές ομάδες δεν συγχωρούν και η υπομονή ορισμένων ιδιοκτητών/προέδρων εξαντλείται πιο γρήγορα από εισιτήρια σε συναυλία του ΛΕΞ. lol. Ο Mijatovic δεν κέρδισε τα αποδυτήρια ποτέ. Το έκανε ο coach Banchi όμως. Και μπράβο του.
Στα της σειράς, ήταν προφανής η πρόθεση της Τουρκικής ομάδας να κόψει τον Kendrick Nunn και να τον αποκόψει από την ομάδα. Προς τα τέλη της κανονικής περιόδου, είχαμε δει το πράσινο επιτελείο να δοκιμάζει να βγάζει τον Αμερικανό σταρ πίσω από σκριν. Πράγματι, μέσα στο 2025 και πριν την σειρά με την Έφες, κάτι λιγότερο από 1/9 των δράσεων (10.7%) του Αμερικανού υπέρ σκόρερ ήταν πίσω από σκριν μακριά από την μπάλα πετυχαίνοντας 1.24 πόντους ανά κατοχή. Αντίθετα, το 2024 ήταν σχεδόν το 1/25 αυτών (4.2%). Στην σειρά με την τουρκική ομάδα, ο MVP της κανονικής περιόδου είδε να πέφτει στο 9.5% με μόλις 1 πόντο ανά κατοχή. Ο λόγος; Και ότι η on ball απειλή του Nunn ήταν πιο σημαντική αλλά και ότι έλειπε ο καλός σκρίνερ. Ο Wenyen Gabriel έχοντας μόλις 66 λεπτά στην σειρά, έδωσε 7 σκριν ασίστς όταν ο Μήτογλου των 98.3 και ο Omer Yurtseven των 91.2 λεπτών έδωσαν 8 τέτοιες.
Και λίγα λόγια για τον Cedi Osman. Ο Τούρκος πλάγιος έγινε η αιχμή του δόρατος στο επιθετικό μισό για τον Παναθηναϊκό σε αυτή την σειρά και απέδειξε πως μόνο τυχαία δεν ήταν η προσθήκη του γιατί έδινε πράγματα που δεν υπήρχαν στο περσινό ρόστερ. Ενδεικτικά, στην σειρά με την Έφες Αναντολού είχε 11/26 στο ζωγραφιστό και 0.83 πόντους σε καταστάσεις transition. Σε μια σειρά που οι Πρωταθλητές Ευρώπης σούταραν μόλις 36% σε 27.2 απόπειρες από το τρίποντο, το rim pressure του Osman σε μισό κι ολόκληρο γήπεδο, έδινε μια πολύ μεγάλη ανάσα.
Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού
Το Λαύριο υποβιβάστηκε μετά από μια δεκαετία στην Μπάσκετ Λιγκ. Ένα Λαύριο που κατάφερε σχεδόν κάθε χρόνο να κάνει μικρές υπερβάσεις, να φέρει παίκτες που κάνουν καριέρα στην Ευρωλίγκα και να βελτιώσει ορισμένους γηγενείς, να έχει μια σχετικά σταθερή πορεία, να παίξει τελικούς της Α1 κάνοντας reverse sweep και να κερδίσει μάλιστα παιχνίδι (!) Τελικών και να παίξει Ευρώπη. Όμως ίσως εκείνη η Ευρωπαϊκή πορεία να είναι εκείνος ο λόγος που σιγά σιγά έκλεισε τον κύκλο του Λαυρίου στην μεγάλη κατηγορία. Ο κόουτς Σερέλης έφυγε (λογικό κιόλας) και η ομάδα δεν κατάφερε στην ουσία να αποτινάξει το φάντασμα ενός πιθανού υποβιβασμού. 11η στις 12 πέρσι δίχως να εντυπωσιάζει όπως παλιά και φέτος με μια περίεργα δομημένη ομάδα καθώς έλειπε το καλό περιφερειακό σουτ (10η από τις 12 με 32.2% σε 25.5 προσπάθειες ανά 40’) και ο defensive stopper στα δύσκολα (η 2η χειρότερη άμυνα του Πρωταθλήματος στα τελευταία 5 λεπτά ενός αγώνα με το σκορ +/- 5 με 133 πόντους παθητικό ανά 100 κατοχές). Ίσως και να φταίει ο κόουτς Μέξας. Ίσως κι όχι. Είναι άδικο να ρίχνεις την ευθύνη μόνο σε έναν άνθρωπο για μια αποτυχημένη σεζόν.
Η ομάδα της Λαυρεωτικής ήταν μια διαφορετική νότα σε ένα πρωτάθλημα που έχει χάσει την μουσική του. Ο κόουτς Σερέλης στην ουσία άφησε το στίγμα του στην ομάδα και νομίζω πλέον οποιαδήποτε ομάδα από τα Ερασιτεχνικά ονειρεύεται να γίνει κάποια μέρα σαν το Λαύριο. Μπορεί να ανέβηκε από την χαραμάδα (με την αδυναμία του ΚΑΟΔ τότε να σχηματίσει ομάδα) αλλά έμεινε με το σπαθί του, έγινε ένα μικρό σημείο αναφοράς και περίμενα πάντα να δω αν τα κολεγιόπαιδα που θα έφερνε ήταν στις λίστες μου ή όχι.
Εις το επανιδείν.
Eraserhead
Κι από την άλλη πλευρά, έχεις τον Ηρακλή να επιστρέφει στην GBL. Με ένα σύστημα που ομολογώ δεν έχω καταλάβει πως λειτουργεί κι αν αυτό έχει λογική αλλά… οκ… γύρισε. Το ζητούμενο για τον Γηραίο δεν είναι απλά η επιστροφή σε ένα πρωτάθλημα που χρειάζεται το όνομα της ομάδας της Θεσσαλονίκης και την τρέλα των οπαδών του κάθε ΣΚ στο Ιβανώφειο. Το ζητούμενο είναι να επιστρέψει και η λογική, η μπασκετική λογική σε μία ομάδα που στην προηγούμενη επιστροφή της στην κορυφαία κατηγορία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, ήταν μόνιμα τσακωμένη με αυτήν.
Η ομάδα του κόουτς Σιγάλα μου άρεσε σε αυτά τα 2 παιχνίδια του … Final 4 (ειλικρινά είναι τόσο αστείο που δεν μπορώ να το πω αλλά ας το πούμε έτσι γιατί έτσι λέγεται) και θεωρώ πως αν οι Κυανόλευκοι επιστρέψουν σοβαρά και συγκροτημένοι στα μεγάλα σαλόνια, θα δυσκολέψουν πολύ κόσμο στην έδρα τους. Βέβαια το τι θα κάνουν επιθετικά είναι άλλο θέμα το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί από τον Μάιο. Όμως με Ράμπο στον πάγκο, δεν νομίζω να δούμε μια ομάδα που θα παίζει το ελεύθερο, free flowing μπάσκετ του κόουτς Μπαρτζώκα ή τις spread πεντάδες του κόουτς Αταμάν.
Επί ευκαιρίας συγχαρητήρια και στον ΑΟ Μυκόνου για μια υπέροχη πορεία τα τελευταία χρόνια. Μιας και με ακολουθούν για κάποιο λόγο στα social media, τους περιμένω στην Αθήνα να τα πούμε. Χαχα.
Τόσο κοντά, πολύ μακριά…
Και τελειώνω για την ΑΕΚ.
Ο Δικέφαλος μπορούσε να κερδίσει την Μάλαγα. Μπορούσε, ναι. Όμως δεν είναι πως είχε μόνο ένα εύστοχο τρίποντο σε 40’ αγώνα. Ούτε η κυριαρχία των ψηλών της Ανδαλουσιανής ομάδας στο επιθετικό ριμπάουντ. Το σύνολο του Ibon Navarro “πάγωσε” την πιο συχνή δράση της ΑΕΚ στο μισό γήπεδο, το PnR, αναγκάζοντας την μόλις σε 0.5 πόντους ανά κατοχή ενώ δεν της επέτρεψε να τρέξει για να βρει αντίβαρο στον περιφερειακό στραγγαλισμό από τους Perry και Diaz. Ο αρχηγός της Μάλαγα μάλιστα είναι από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς στην Ήπειρο κι έκανε πολύ δύσκολη την βραδιά των Hubb και Hale.
Μην ξεχνάμε πως η Unicaja είναι η καλύτερη άμυνα του BCL ενώ στις 100 κατοχές μόνο η Τενερίφη -από τις 4 ομάδες του F4- δέχεται λιγότερες περιφερειακές εκτελέσεις. Μόνο 10 εκτελεσμένα τρίποντα είναι αριθμός λες και βγήκε από box score της δεκαετίας του ‘80 και του ΄90, με τις επιθέσεις των 30” και το πολύ αργό ρυθμό εκτέλεσης.
Θα το λέω συνέχεια γιατί είναι η πραγματική διάσταση: Μπράβο σε μία από τις πιο άρτιες κι ολοκληρωμένες μπασκετικά δουλειές των τελευταίων ετών στην Γηραία Ήπειρο. Ανεξάρτητα αν μιλάμε EuroLeague, FIBA BCL ή εθνικά πρωταθλήματα.
Η ομάδα του κόουτς Σάκοτα βρήκε την χαμένη μπασκετική λογική της και μου αρέσει. Ας ελπίσουμε το φετινό να είναι το πρώτο από τα πολλά βήματα προς μια σωστή, λογική και μπασκετική κατεύθυνση.
TS% (True Shooting Percentage): Το “αληθινό” ποσοστό των σουτ είναι εκείνο που συμπεριλαμβάνει δίποντα, τρίποντα και βολές. Προτιμάται στην ανάλυση από το απλό FG% γιατί έχει όλα τα σουτ, ανεξαρτήτως τοποθεσίας στο παρκέ
rTS% (Relative True Shooting Percentage): Πόσο καλύτερα σούταρε ένας παίκτης συγκριτικά με τους υπόλοιπους παίκτες. Στην προκειμένη περίπτωση συγκρίνεται το TS% που είχαν οι 8 ομάδες στα πλέι-οφ με εκείνο του Evan Fournier.
Επιτέλους. Welcome back.